به گزارش روابط عمومی مرکز تحقیقات زن و خانواده، نشست فیلم میگرن، ساخته مانلی شجاعی‌فرد با حضور دکتر محمدتقی کرمی، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی و اعضای هیئت علمی مرکز و طلاب و دانشجویان رشته‌ي مطالعات زنان برگزار شد.
دکتر کرمی با بیان تلقی عام از فیلم‌های فمینیستی اظهار داشت؛ در فیلم‌های فمینیستی، آموزه‌ها بعضاً آگاهانه، زیرپوستی و همه‌کس‌‌پسند ارائه می‌شود. فیلم میگرن از این دسته فیلم‌هاست و کارگردان به ادبیات فمینیستی کاملاً مسلط است. این فیلم، یک فیلم آپارتمانی است و مدرنیته‌ي بدنه را روایت می‌کند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به نگاه کارگردان در مواجه‌ی یک زن شاغل در عرصه اجتماع گفت: تمام پیام‌هایی که جامعه به این زن می‌دهد، خشن و استرس‌زا هستند و نشان‌دهنده عدم آمادگی جامعه برای حضور زن می باشد.
دکتر کرمی در بیان خط روایت فیلم تصریح کرد: این‌جا همان تقابل همیشگی رخ داده است؛ تعارض عقل ابزاری و عقل معطوف به احساسات. وقتی مرد درباره‌ی موقعیت بد مالی و لزوم سفر به خارج صحبت می‌کند، می‌بینیم به لحاظ محاسبات مالی حق با مرد است، اما دوربین به ما می‌گوید مرد اشتباه می‌کند و حق را به زن می‌دهد؛ یعنی ترجیح شهود زنانه بر عقلانیت مردانه که این از المان‌های فمینیستی است.
دکتر کرمی با اشاره به ثنویت‌های موجود در فیلم افزود: این فیلم کراراً مردان را موجوداتی تک‌بعدی، مزاحم، بی‌منطق و ناتوان که اعتماد به‌نفس کاذب دارند، معرفی می‌کند. می‌بینیم زنان در موقعیت استیصال هم مسئله حل می‌کنند، اما مردان با وجود ادعای کارآمدی و توان‌مندی در حل ابتدایی‌ترین مسائل ناتوان هستند، اما عینیت اجتماعی نه این است که همه زنان همراهِ مسئله‌‌حل‌کنِ مکتفی بالذات هستند و نه مردان با همه فراز و فرودهای‌شان موجودات انگل به‌دردنخور ضعیف.
مدیردفتر تهران مرکز تحقیقات زن و خانواده، نگاه انتقادی به بحث جشن تکلیف مدارس را نیز از نکات فرعی در این فیلم برشمرد و ابراز داشت: صحنه‌هایی از فیلم بیان‌گر خشن بودن آموزش بلوغ به دختران است و این‌که این آموزش غلط، رفتارهای خشن در پی دارد.
دکتر کرمی در پایان سخنانش تنها جنبه‌ی غیرفمینیستی فیلم را صحنه‌ی آخر فیلم دانست و افزود: در سکانس آخر بیان‌گر حمایت و همراهی یک مرد ایده‌آل است، اما حتی در این صحنه هم کارگردان کات نمی‌دهد و پایان را باز می‌گذارد. دوربینی که تا این‌جا روایت کرده، نمی‌خواهد تسلیم‌پذیری زن را رسماً نشان دهد، با باز کردن پنجره، نور و باد می‌خواهد این را به مخاطب منتقل کند و این تنها وجه غیرفمینیستی فیلم هست.
